รู้ว่าคิด...คิดว่ารู้
รู้ว่าคิด....คิดว่ารู้ สำหรับนักปฏิบัติธรรมนั้น การรู้เท่าทันความคิด เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็มีอีกจำนวนมากด้วยกัน ที่คิดว่ารู้แล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดจากโมหะอย่างหยาบของตนเอง มักเกิดขึ้นกับนักปฏิบัติที่มีความเพียรไม่มากพอ มีความอดทนน้อยไป แต่มีความคิดมากและหลงเชื่อว่าตนเองรู้ดีแล้วจากการปฏิบัตินั้นๆ จากนั้นก็หลงวนเวียนอยู่กับความคิดความเชื่อของตนเองในหัวข้อธรรมนั้นๆ หรือในการคิดวิเคราะห์ของตนเอง จนไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นใดๆ หรือจะรับฟังก็ต่อเมื่อความเห็นนั้นๆเข้าได้ด้วยกันกับฑิฐิของตนเองเท่านั้น เรื่องแบบนี้ข้าพเจ้ามองเห็นเป็นปัญหาเบื้องต้นของนักปฏิบัติธรรมซึ่งจริงๆแล้วก็แก้ได้ไม่ยาก เพียงแต่ความหลงมัวเมาในสิ่งที่ตนรู้สิ่งที่ตนคิดขึ้นมานั้น หอมหวนชวนสนุกสนานตื่นเต้นระรานใจยิ่งนัก ก็เลยไม่อยากจะออกจากวังวนนั้น ผมเข้าใจดีว่าทำไมครูบาอาจารย์ถึงไม่เสียเวลามาสอนคนพวกนี้ เพราะกับคนอวดเก่งอวดดี ทั้งๆที่ไม่มีดีและไม่เอาไหนเลย สู้เอาเวลาไปภาวนาของท่านเงียบๆดีกว่า เจอคนจำพวกนี้เข้าแล้ว ท่านก็จะอืมมมมม.... ดีดีดี เอาล่ะ...ดีแล้วนะ... ท่านก็ตอบเพื่อให