หลงทาง หลงธรรม

อภิหลงธรรม           ข้อห้ามที่ผมเห็นว่าร้ายแรง ที่นักปฏิบัติธรรมทั้งหลายไม่ควรกระทำ เป็นกับดักระหว่างการพิจารณาธรรม ซึ่งมีโอกาสเกิดขึ้นได้กับทุกคน รวมทั้งตัวผมเองด้วย ผมเห็นว่านี่คืออภิมหาหลงธรรม           ครูบาอาจารย์ท่านจะสอนให้พิจารณาร่างกายว่าสกปรก เป็นของน่ารังเกียจ เพื่อให้ลดความเย่อหยิ่ง ทะยานอยาก จองหอง อวดดื้อถือดี อวดโก้ อวดเก่ง มีอาการ๓๒บ้าง อาหาเรปฏิกูลสัญญา อสุภกรรมฐาน ธาตุ๔ ให้พิจารณาจบลงตรงไตรลักษณ์เป็นที่สุด มีเป้าประสงค์เพื่อคลายความยึดมั่นถือมั่น เพื่อเตรียมจิตให้พร้อมต่อการเข้าถึงสภาวะธรรมที่ละเอียดยิ่งๆขึ้นไป           อภิมหาหลงธรรม เกิดขึ้นตอนนี้เองคือ พิจารณาไปว่าร่างกายนี้มันก็เป็นแต่ร่างกายนี้ คำว่าสกปรกหรือคำว่าสะอาดก็เป็นแต่เพียงคำสมมติเรียกกันขึ้นมา แท้จริงแล้วร่างกายนี้ไม่ได้สกปรกหรอก มันก็เป็นของมันอยู่อย่างนั้นเอง มันก็ไม่ได้สะอาดหรอก มันก็เป็นของมันอย่างนั้นเอง การไปเห็นว่าร่างกายนี้เป็นของสกปรกน่ารังเกียจก็เป็นการยึดในอารมณ์ร้าย การไปยึดว่าร่างกายเป็นของดีน่าทะนุถนอม ก็เป็นการยึดในอารมณ์ดี ซึ่งก็ล้วนแล้วเป็นการยึดติดในร่างกายทั้งสิ้น

เบื่อกับนิพพิทาญาณ ต่างกันอย่างไร           เบื่อ เป็นอารมณ์ทางโลก เมื่อเกิดขึ้นแล้ว จิตใจเศร้าหมอง ไม่ก่อให้เกิดปัญญา นิพพิทาญาณ เป็นการเบื่อทางธรรม ช่วงจังหวะที่จะก้าวข้ามทางโลกเข้าสู่ทางธรรม เป็นความเบื่อที่เห็นความซ้ำซาก เห็นความโง่ในความหลงของตนและสรรพสัตว์ทั้งหลายซ้ำๆซากๆจนเบื่อหน่าย จิตใจมันไม่อยากเอา ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น ไม่อยากเกิด มีจิตคิดใคร่ครวญในการหาทางออกจากวัฏฏะสงสารนี้ แต่ว่าปัญญาในการหาหนทางออกยังไม่เกิด จิตไม่ได้เศร้าหมองแบบหดหู่ ห่อเหี่ยว ท้อแท้ ทอดอาลัย นิพพิทาญาณนี้มีปัญญา คือเห็นปัญหา เห็นทุกข์ ของการเวียนว่ายตายเกิด เป็นการเอาเรื่องทางโลกมาพิจารณาในทางธรรม           จู่ๆจะเกิดนิพพิทาญาณเองไม่ได้ครับ นิพพิทาญาณมีพื้นฐานเดิมมาจากการพิจารณาในกายในจิตของตน ที่หลวงพ่อสอนให้พิจารณากายว่าสกปรก เป็นของไม่น่าดู ลำดับด้วยอาการ 32 ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ ฯลฯ พิจารณาให้เห็นถึงความสกปรก เป็นของเน่าเหม็นอยู่เนืองๆ พิจารณาอาหารเป็นอาหาเรปฏิกูลสัญญา ให้เห็นว่าอาหารนี้มีความเสื่อมไปบ้าง ย่อมเน่าเหม็นบ้าง เมื่อกระทบกับร่างกายอันเน่าอยู่เป็นนิจนี้แล้วย่